Διεκδικεί ρόλο που δεν ξέρει να παίζει το ΑΚΕΛ

Σε μεταβατική περίοδο, όπου κάθε κόμμα, αλλά και κάθε επίδοξος πολιτευτής ως οντότητα, καταστρώνει τα σχέδιά του για την επόμενη ημέρα, εξελίσσεται το τελευταίο τρίμηνο του χρόνου. Το ίδιο αναμένεται να συνεχιστεί και τους πρώτους μήνες του 2025, ενώ μέχρι την άνοιξη θα υπάρχει μια πολύ πιο ξεκάθαρη εικόνα για τις προθέσεις του καθενός.

Αυτό αποδεικνύεται, άλλωστε, και μέσα από το μίνι σίριαλ που εκτυλίχθηκε την περασμένη Κυριακή με τη συνέντευξη του Στέφανου Στεφάνου, όπου αναφέρθηκε στο θέμα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, θέτοντας και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργήσει η μετεξέλιξη των Νέων Δυνάμεων στην Κοινωνική Συμμαχία.

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ο οποίος με την αντίδρασή του έριξε κάθε γέφυρα συνεργασίας, αλλά αν αυτοί που θεωρεί δεδομένους το ΑΚΕΛ ως εν δυνάμει υποψηφίους με την Κοινωνική Συμμαχία πληρούν τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος.

Στο ΑΚΕΛ ξέρουν να διαβάζουν τις τάσεις. Αποδεικνύεται, ωστόσο, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά για σχεδόν μισό αιώνα, ότι, ενώ ξέρουν να αναλύουν και να φτάνουν στην ουσία, αδυνατούν να κεφαλαιοποιήσουν τα συμπεράσματά τους. Είτε λόγω διάφορων ιδεοληψιών, είτε λόγω αδυναμίας των ίδιων των στελεχών, το ΑΚΕΛ ποτέ –με εξαίρεση ίσως τις Προεδρικές του 2008– δεν κατάφερε να κάνει την ιδανική επιλογή. Ακόμα και όταν πέτυχε στις επιλογές του, οι πράξεις και οι επικοινωνιακές πολιτικές του κόμματος το τράβηξαν προς τα πίσω αντί να το εκτοξεύσουν. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει και τώρα. Το κόμμα της Αριστεράς, στα δέκα χρόνια διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη, και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό αυτής, αλλά και στα σχεδόν δύο χρόνια της θητείας Χριστοδουλίδη, επιμένει με λανθασμένες τακτικές –ίσως και με λανθασμένα πρόσωπα– να διεκδικεί έναν ρόλο που δεν ξέρει να παίζει.

Πάντως, αν υπάρχει κάτι που ξέρουν να κάνουν καλά στο ΑΚΕΛ, αυτό είναι να κρύβουν τα εσωκομματικά τους προβλήματα. Ίσως και εκεί να βρίσκεται το κλειδί για το γεγονός ότι το κόμμα δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τις δυσκολίες. Εκεί που φαίνεται έτοιμο να κάνει ένα βήμα μπροστά για να βγάλει τα λασπωμένα του παπούτσια από τον βούρκο, κάτι συμβαίνει και η λάσπη φτάνει μέχρι τα γόνατα.

Αυτό το «κάτι» που συμβαίνει δεν προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες. Προέρχεται από τα ίδια τα θεμέλια του κόμματος, όπου συνεχίζουν να διατηρούνται μικρότερες κάστες που λειτουργούν αυτόνομα και καθορίζουν τις μικρές και μεγάλες αποφάσεις.

---