Επτά συμπεράσματα για τον Νίκο Χριστοδουλίδη

Για πολλούς ο Νίκος Χριστοδουλίδης το 2023, πέτυχε το ακατόρθωτο. Για πρώτη φορά στην ιστορία χωρίς τη στήριξη κανενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, πέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για άλλους τόσους, αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας δικής του συστηματικής εργασίας που ξεκίνησε από το 2013-2014 και ολοκληρώθηκε περίπου μια δεκαετία μετά.

Είχε άστρο, είχε όλα τα φόντα και αυτό φάνηκε από τις πρώτες δημοσκοπήσεις. Σταδιακά, ωστόσο, αρκετοί αποστασιοποιούνταν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής με αποτέλεσμα, τελικά ,οι εκλογές από υγιεινός περίπατος να καταλήξουν σε ντέρμπι.

Ενάμιση χρόνο μετά με τον Χριστοδουλίδη στο πηδάλιο του κράτος, υπάρχει ένα μεγάλο δείγμα για το ποιος είναι τελικά και πού το πάει. Κάποιος θα πει πως δεν το πάει πουθενά αφού πολλές από τις κινήσεις της Κυβέρνησης είναι σπασμωδικές και δεν πείθουν μια πλειοψηφική μερίδα της κοινωνίας, όπως καταγράφηκε κατά καιρούς και στις δημοσκοπήσεις.

Ο απολογισμός της μέχρι τώρα θητείας του φέρνει στο φως ερωτήματα για την κατεύθυνση που έχει πάρει η διακυβέρνησή του. Τι εμποδίζει τον Χριστοδουλίδη να κεφαλαιοποιήσει την κυβερνητική του δουλειά;

---

1. Οι επιλογές συνεργατών

Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως αντιμετωπίζει ένα ζήτημα σε σχέση με την επιλογή συνεργατών. Πολλές από τις επιλογές του αποδείχθηκαν λανθασμένες, ενώ την ίδια ώρα υπάρχει και ζήτημα εμπιστοσύνης.

Το πρόβλημα με την επιλογή συνεργατών, εξάλλου, υπενθυμίζεται ότι προέκυψε από την πρώτη επίσημη εξαγγελία του, όταν η ομιλία που ανέγνωσε, ήταν copy paste από παλαιότερη ομιλία του Κασουλίδη. Συνεχίστηκε βέβαια με διάφορους συνεργάτες που επέλεξε και διορισμούς που πριν καλά καλά πιάσουν δουλειά βρέθηκαν εκτός.

2. Το έλλειμμα υποστήριξης από τον Τύπο

Ο Τύπος, που κάποτε ήταν σύμμαχός του, τώρα βρίσκεται απέναντί του. Από τις τέσσερις καθημερινές εφημερίδες, οι τρεισήμισι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Κι αυτό πραγματικά, είναι κάτι άξιο σχολιασμού, από τη στιγμή που ο ίδιος επένδυσε και καλλιέργησε μια ιδιαίτερη σχέση με πολλούς δημοσιογράφους, κάτι που του έδωσε τεράστια ώθηση προεκλογικά. Το γιατί ωστόσο σήμερα δεν το κεφαλαιοποιεί είναι ένα θέμα.

Το έλλειμμα υποστήριξης από τα μέσα ενημέρωσης τον αφήνει εκτεθειμένο στις επιθέσεις, δυσχεραίνοντας την επικοινωνία του κυβερνητικού έργου στην κοινωνία.

3. Η απουσία στιβαρής κομματικής βάσης

Η έλλειψη ενός ισχυρού κόμματος αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα για τον Χριστοδουλίδη. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης παραπαίουν, αδυνατώντας να του παρέχουν την αναγκαία στήριξη. Χωρίς τη βοήθεια ενός στιβαρού πολιτικού μηχανισμού, ο Πρόεδρος είναι εκτεθειμένος στις πιέσεις τόσο από τους αντιπάλους του όσο και από εσωτερικές διαμάχες.

Το έλλειμμα αυτό γίνεται εμφανές όταν χρειάζεται πολιτική προστασία ή οργανωμένη υποστήριξη για τις αποφάσεις του, την οποία τα κόμματα της συγκυβέρνησης δεν είναι σε θέση να προσφέρουν.

4. Το περιβάλλον του

Το στενό περιβάλλον του Χριστοδουλίδη έχει αποτελέσει πηγή πολλών προβλημάτων. Πληγώθηκε και όχι άδικα το κύρος του με την ιστορία με τον Μανώλη Κυριάκου και τα μηνύματα. Πληγώνεται βέβαια και με την ιστορία με τη ξαδέρφη της γυναίκας του, που μπαινοβγαίνει στο Προεδρικό εκτελώντας χρέη προεδρικού εκπροσώπου στο facebook. Από κάτι τέτοια ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, χαλά όλη την καλή εικόνα που εργάζεται νυχθημερόν να φτιάξει.

5. Το «βάρος» της προηγούμενης διακυβέρνησης

Είναι βέβαια και το θέμα με το ποιον εκπροσωπεί τελικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Οι σχέσεις του με τον Νίκο Αναστασιάδη, η στήριξη που αυτός του έδωσε απλόχερα προεκλογικά, είναι εκεί και δεν είναι δύσκολο για τον κάθε ένα από εμάς να ερμηνεύει τις αποφάσεις και τις ενέργειες του νυν προέδρου, παραπέμποντας στον προηγούμενο, σε συνδυασμό με τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη για τις έρευνες περί διαφθοράς.

6. Η αναβλητικότητα σε κρίσιμα ζητήματα

Η στάση του Χριστοδουλίδη στο θέμα του τέως Γενικού Ελεγκτή έχει προκαλέσει κριτική για απραξία και αναβλητικότητα. Αυτή η εικόνα ενισχύει το αφήγημα των πολιτικών του αντιπάλων, που τον παρουσιάζουν ως δημιούργημα του τέως Προέδρου, το οποίο εξυπηρετεί μια προσπάθεια διατήρησης της υστεροφημίας του Αναστασιάδη.

Η έλλειψη ξεκάθαρης τοποθέτησης ή δράσης σε κρίσιμα ζητήματα αφήνει χώρο για αμφισβήτηση και ενισχύει την εικόνα μιας ηγεσίας που δεν βάζει τη δική της σφραγίδα.

7. Η απώλεια κατεύθυνσης και οράματος

Παρά τις δυνατότητες που είχε κατά την έναρξη της θητείας του, ο Χριστοδουλίδης φαίνεται να έχει χάσει την πυξίδα του. Είναι αλήθεια όμως πως πέρα από μικρές φωτεινές εξαιρέσεις, σε ελάχιστα υπουργεία, η μεγάλη εικόνα είναι απογοητευτική. Ο ίδιος δείχνει ανήμπορος να εμπνεύσει, αδυνατεί να πείσει την κοινωνία, δεν εμπιστεύεται και δεν τον εμπιστεύονται.

Παράδειγμα το Κυπριακό, όπου έκανε βήματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον συνεχάρηκαν. Αυτή τη βδομάδα, άκουσαν από την αντιομοσπονδιακή ξαδέρφη πως ο Πρόεδρος είναι βράχος. Από μόνος του, δηλαδή, αφαιρεί από το πρόσωπο του την αξιοπιστία. Κι αν στο τέλος η πενταετία του καταλήξει ως μια άοσμη, άγευστη και με αρνητικό πρόσημο θητεία, ο πρώτος υπαίτιος θα είναι ο ίδιος.Αυτό δημιουργεί την εικόνα μιας κυβέρνησης που ταλαντεύεται και δεν μπορεί να αφήσει το στίγμα της.

---