Μνημεία διαχρονικής ανικανότητας οι δρόμοι μας

Αρκετό θόρυβο, συζητήσεις και αντιδράσεις προκάλεσε η είδηση ότι το Υπουργείο Μεταφορών κατέθεσε στη Βουλή το Νομοσχέδιο που λίγο πολύ θα χωρίζει τις πόλεις σε ζώνες και θα αποτρέπει οδηγούς που οδηγούν βενζινοκίνητα ή πετρελαιοκίνητα οχήματα από το να εισέρχονται σε περιοχές που θα καθοριστούν ως πράσινες.

Ουσιαστικά το Νομοσχέδιο αποσκοπεί στο να απαγορεύει σε όλους τους οδηγούς να εισέρχονται σε συγκεκριμένες περιοχές, πλην όσων οδηγούν υβριδικά ή ηλεκτρικά οχήματα.

Και φυσικά οι αντιδράσεις είναι και εύλογες και δικαιολογημένες. Διερωτάται κανείς αν αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις ζουν στην Κύπρο του 2024 ή αν αποφασίζουν κλεισμένοι στον μικρόκοσμο τους. Είδαν ποτέ ποιο είναι το κόστος αγοράς ενός τέτοιου οχήματος, είδαν τις συζητήσεις που διεξάγονται σε παγκόσμιο επίπεδο για τα προβλήματα που, πρώτον διαπιστώνονται από τη χρήση ηλεκτρικών οχημάτων σε Κίνα, ΕΕ και ΗΠΑ, αλλά και τους περιβαλλοντικούς κινδύνους που απειλούν αυτή τη νέα τεχνολογία. Είδαν ότι οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες άρχισαν η μία μετά την άλλη να γυρίζουν την πλάτη στην ηλεκτροκίνηση και να στρέφονται προς άλλες μορφές ενέργειας; Άκουσαν για τις προκλήσεις της γερμανικής οικονομίας και τους κινδύνους που αυτή διατρέχει, λόγω της απότομης στροφής προς την πράσινη ενέργεια;

Στην Κύπρο που πασχίζουμε εδώ και περίπου δύο δεκαετίες να αποκτήσουμε εναλλακτική πηγή προμήθειας ενέργειας, είτε μέσω καλωδίων, είτε με τη χρήση υδρογονανθράκων και δεν τα καταφέρνουμε, ο αρμόδιος υπουργός των μεταφορών, ονειρεύεται πόλεις χωρίς ρύπους και οχήματα.

Επανήλθε μάλιστα μετά τις αντιδράσεις και σημείωσε πως αυτοί οι κανονισμοί θα τεθούν σε ισχύ όταν και εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες. Όταν δηλαδή εφαρμοστούν πρώτα μια σειρά μέτρων που θα καθιστούν ευνοϊκές τις συνθήκες για αγορά υβριδικού ή ηλεκτρικού οχήματος από τους πολίτες.

Ο ίδιος υπουργός που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται το κόστος που προκαλεί η αδυναμία του κράτους διαχρονικά να αντιμετωπίσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα, τουλάχιστον στις δύο μεγαλύτερες πόλεις, ο υπουργός που είδε στον δεύτερο χρόνο της θητείας του τον αριθμό των θανατηφόρων οδικών συγκρούσεων να εκτοξεύονται, ο υπουργός που δεν μπορεί μέχρι σήμερα να βρει μια λύση για τη λειτουργία του συστήματος φωτοεπισήμανσης που έχει καταντήσει απλά ένα ακόμα φοροεισπρακτικό μέτρο και ο υπουργός των παρατάσεων, για βασικές οδικές αρτηρίες όπως στην Πάφο (Πόλη Χρυσοχούς και στη Λεμεσό (δρόμος Πλατρών), αυτός ο υπουργός θέλει να βγάλει τα αυτοκίνητα που οδηγεί το 95% των πολιτών από τους δρόμους. Χωρίς σχεδιασμό για μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς όραμα για επανασχεδιασμό του οδικού δικτύου, χωρίς προτάσεις για τα μικρά και καθημερινά.

Αλήθεια πόσο θα ηρεμούσε τους πολίτες που καθημερινά ταλαιπωρούνται στα ίδια και τα ίδια σημεία, πρωί και απόγευμα, αν μια Κυβέρνηση, αφού αναγνώριζε το μέγεθος του κυκλοφοριακού προβλήματος σε όλες του τις εκφάνσεις (οικονομικές, περιβαλλοντικές, ψυχικές) παρουσίαζε έστω και ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που θα το έλυνε; Τη δημιουργία, παραδείγματος χάριν, νέων περιφερειακών δρόμων, λεωφορείων που θα εξυπηρετούσαν και δεν θα ταλαιπωρούσαν, όπως συμβαίνει σήμερα, τη λειτουργία μετρό ή προαστιακού που θα ένωνε τις πόλεις. Κάτι, κάτι που θα έπειθε ότι το πρόβλημα μια μέρα θα λυθεί.

Και όχι να προχωρούσε με σπασμωδικές πολιτικές, που σβήνονται όσο εύκολα σβήστηκαν και οι κίτρινες γραμμές στα φώτα που ελέγχονται από τις κάμερες.

---